Hoe blijf je verbonden als het stormt?
(Leestijd: ca. 4 min)
We waren een goed team, voelden elkaar feilloos aan.
Toen ik moeder werd, veranderde alles. Mijn lichaam, mijn gevoelens, mijn dagen maar ook mijn relatie. En daar had ik me eigenlijk niet zo op voorbereid.
De roze wolk bleef uit. In plaats daarvan kwam er somberheid, overprikkeling, vermoeidheid, angst, leegte. Ik ging door een postpartum depressie. Mijn man en ik belandden allebei in een overleefstand. Niet omdat we dat wilden, maar omdat het simpelweg niet anders ging.
We deden ons best. Hij ging door, regelde van alles, hield de boel draaiende. Ik probeerde overeind te blijven, voelde me schuldig, onzeker, machteloos. Het voelde op een gegeven moment alsof we ieder op een ander eiland leefden. Er ging veel aandacht naar onze dochter, de gebroken nachten, het zoeken naar een nieuwe ritme, onze nieuwe rollen en mijn eigen herstel en behandeling. We raakten de verbinding met onszelf maar ook die met elkaar een beetje kwijt, gewoonweg omdat we zo hard probeerden te overleven.
Dit is geen falen
Wat ik inmiddels weet, en wat ik ouders in mijn praktijk probeer mee te geven, is dat dit geen falen is. Dit ís het ouderschap soms. Het zet alles op z'n kop, en dat raakt ook je relatie. De liefde is er nog, maar zoekt een andere vorm. Naast dat er een baby is geboren, wordt er ook een vader en moeder geboren. Net zoals dat er een broer, zus, opa, oma, oom of tante worden geboren. De onderlinge dynamieken, verwachtingen en rollen verschuiven.
Een moment van echte verbinding
Wat ons hielp, midden in die storm?
Dat er ruimte ontstond voor onze beide verhalen, voor ieders eigen beleving en daar erkenning in vonden. Bewust te worden dat het normaal is dat je relatie verandert maar dat niet betekent dat het fout gaat. Het zei niets over onze liefde, maar alles over de situatie waarin we samen zaten. Dat we iets groots doormaakten samen en dat daar ruimte voor mocht zijn.
Ik weet nog goed hoeveel indruk het op mij maakte toen we samen bij een therapeut zaten en ik van mijn man hoorde hoe het voor hem was dat ik door een postpartum depressie ging. Alsof de woorden en zijn gevoel toen voor het eerst echt binnen kwamen. Het zorgde direct weer voor verbinding.
Het hielp ons ook bewust ruimte te maken voor momenten samen, zowel kleine als grote momenten. Elkaar letterlijk en figuurlijk weer te zien en te benoemen wat we van elkaar nodig hebben.
Verwachtingen bijstellen
👉 Mijn tip voor andere ouders
Verwacht niet dat je relatie meteen weer is zoals vóór de komst van jullie baby. Het is een normale reactie op een ingrijpende verandering dat je je minder verbonden voelt met je partner in het eerste jaar na de geboorte. Dat je minder relatiegeluk ervaart. Dat is dus geen teken dat het fout gaat, maar dat je samen in een transitie zit.
Geef elkaar de ruimte én blijf elkaar bewust opzoeken. Vragen als: “Hoe gaat het echt met je?” of “Wat heb jij nodig vandaag?” maken meer verschil dan je denkt.
In mijn praktijk hoor ik vaak van ouders dat ze het zo ingewikkeld vinden dat hun relatie zo anders voelt dan voor de zwangerschap. Ze vragen zich af of ze elkaar kwijt zijn. En dan blijkt… ze zijn niet de enigen. Die herkenning geeft al ruimte.
Stop met invullen: ga vragen
Ook zie ik regelmatig dat stellen voor elkaar invullen hoe de ander iets vindt waardoor er onjuiste conclusies getrokken worden en in de weg gaan staan. Geef aan wat jij nodig hebt. De ander kan het niet ruiken; ook al denken we soms van wel. Het voorkomt zoveel onnodige frustratie.
Vraag het:
Hoe is dit voor jou?
Wat heb jij nodig?
Wie je het liefste hebt…
Juist in de kwetsbare fase na de geboorte is het normaal dat emoties sneller oplopen. En laten we eerlijk zijn: wie krijgt het dan het eerste te verduren? Vaak degene die je het meest liefhebt. Niet omdat die het verdient maar omdat het veilig voelt. Omdat je daar jezelf durft te laten zien, ook als je moe, prikkelbaar of bang bent.
Wat ik ook vaak zie, en zelf ook herken, is dat we in zo’n fase geneigd zijn te denken: als de ander nou maar iets zou veranderen…
We focussen op wat de ander niet goed doet, in plaats van te durven voelen wat er in onszelf wordt geraakt. Maar achter die irritatie of verwijt zit vaak een onvervulde behoefte, een kwetsbare plek, een gevoel van gemis of overbelasting. Juist als we dat erkennen, bij onszelf, ontstaat er ruimte om elkaar weer écht te zien.
Je hoeft het niet perfect te doen. Je hoeft elkaar ook niet altijd te begrijpen. Maar blijf proberen om elkaar te vinden, ook als het stormt. In die kwetsbaarheid zit juist iets moois. Want als je elkaar durft te blijven opzoeken, eerlijk bent over wat je voelt en benoemt wat je nodig hebt, ontstaat er weer verbinding. Niet zoals vroeger, maar nieuw. Gelaagder. Volwassener misschien ook wel.
Sta samen even stil
Sta samen eens stil bij wie jullie waren voor de geboorte.
Wat trok je toen zo aan in de ander?
En wie zijn jullie nu aan het worden: als ouders, als partners, als mensen?
Als je je herkent in mijn verhaal: weet dat je niet de enige bent. Je bent niet zwak. Je bent aan het groeien: als ouder én als partner.
Wees mild voor jezelf. Jullie leren samen, met vallen en opstaan. En dat ís liefde.
Linda Eijsink
Pre- en postpartumcoach